Denken in hokjes en muren

Aline Beernink is werkzaam in de zorg en schrijft vanuit haar ervaring over de ontwikkelingen in de zorg. Wat betekenen deze ontwikkelingen voor het organiseren van zorg?

Wat een reuring de laatste maanden over het sluiten van de poli in Losser. De hele dramadriehoek van (slachtoffer, aanklager en redder) kwam voorbij.

Afsluiten en afscheid nemen is nooit gemakkelijk, maar in dit geval wordt het ook nog eens moeilijk gemaakt doordat er o.a. waarden aan worden geplakt die niet meer van deze tijd zijn.

Er komt een nieuwe generatie patiënten en professionals op de gezondheidsmarkt die de visie op gezondheidszorg anders benaderen. Vaak zijn die nieuwe methodieken beter en veel patiënt gerichter. Met het feit dat het efficiënter en goedkoper kan is natuurlijk maatschappelijk gezien het plaatje compleet.

Heel lang is alles vanuit het medisch gedachtegoed benadert met alle daarbij horende  toeters en bellen. Zo ontstonden er muren en prachtige instellingen die we ziekenhuizen noemen. The place to be voor als je meer mankeerde dan een griepje.

Tot op de dag van vandaag is dit nog steeds zo. Voor een goede diagnostiek heb je een verwijzing nodig voor het ziekenhuis waar specialisten en apparatuur voor de patiënten klaarstaan om goed werk te kunnen verrichten!

Maar om alle ballen in de lucht te houden om koste wat kost dit qua efficiëntie in stand te houden, moet je je als weldenkend mens afvragen. En ook of we dit allemaal nog wel willen en kunnen betalen (baten/kosten). 

Ik ben van mening dat specialistisch werken ook door de muren van het ziekenhuis/poli’s op een verantwoorde wijze gegeven en uitgevoerd kunnen worden. Sterker nog, ik werk al jaren in een organisatie waarin specialisme op gezondheidsthema’s professioneel  worden benadert en ambulant ingezet  worden. 

HBO-verpleegkundigen worden specifiek geschoold binnen het aandachtsgebied en werken nauw samen met huisartsen en de diverse specialismes uit de zorgketen. Hierdoor zijn de  lijnen met huisartsen en specialisten in het ziekenhuis erg kort. 

We maken gebruik van alle moderne communicatie middelen en zorgen op die manier voor de meest kwalitatieve en veilige zorg voor de patiëntencategorie in zijn eigen omgeving. De directe gevolgen voor de patiënt  zijn, dat stress- factoren afnemen en de kosten in de zorg aanzienlijk lager worden. 

Ook zijn we op deze manier van werken in staat om zorgdoelen eerder te bereiken. Bijv. het binnen de gestelde tijdslimiet sneller laten genezen van een complexe wond. De frequenties van ziekenhuis bezoeken dalen aanzienlijk of zijn dikwijls zelfs niet meer nodig. Met als logisch gevolg het minder regelen van vervoer en daarbij de inzet van mantelzorgers, wachttijden, parkeerplek/kosten  en zo kan ik de lijst verder aanvoeren.

Multidisciplinair samenwerken en het vinden van deskundigheidsniveaus kost veel tijd. Dat laatste is waar het veelal aan ontbreekt binnen elke schakel van de zorg.

Het ontwikkelen, implementeren en borgen van een nieuwe manier van werken binnen de zorg doet een beroep op kernwaarden/normen als geduld en vertrouwen, respect en tijd willen investeren in en met elkaar.

Wat zal helpen is dat je dit aan de professionals overlaat en niet aan roeptoeters die niet vanuit de inhoud, maar enkel van uit emotie reageren en zo onnodig onrust zaaien. Het punt was in feite al gemaakt; er gaan deuren sluiten zodat andere deuren nu geopend moeten worden.

Landelijk is dit geen nieuws en zijn er genoeg fantastische initiatieven die bewijzen dat het echt beter kan.  

Kwestie van vooruit kijken, verdiepen, samenwerken en willen veranderen!